“Maneki-neko” – kot z podniesioną lewą łapką to w kulturze wschodniej/ japońskiej kot powitalny który ma “witać Klientów/gości” i ma zachęcać do wejścia do sklepów, biur, mieszkań. Figurka kota Maneki-neko ma też coś wspólnego ze szczęściem w rodzinie itp natomiast prawa łapka w górze ma “zachęcać” – przywoływać pieniądze. Ogólnie ma pomagać w biznesach.
Występuje kilka opcji kolorystycznych kota maneki-neko:
- Trzykolorowy Maneki-neko
Najpopularniejszy Maneki-neko jest trzy kolorowy – biały w czarne i rude łaty, tak jak najpopularniejszy kot japoński o krótkim ogonie. Trzy kolorowe koty były uważane za szczególnie szczęśliwe dla żeglarzy. - Biały Maneki-neko
Nie wiadomo dlaczego drugi z kolei najpopularniejszy kolor to biały. Może dlatego, że takie Maneki-neko są często udekorowanie kolorowymi ornamentami. - Czarny Maneki-neko
Jest on dość rzadki i jest talizmanem przeciwko złu. Chroni on zwłaszcza kobiety przed prześladowcami. - Czerwony Maneki-neko
Chroni przed złymi duchami i chorobą. - Złoty Maneki-neko
Przyciąga pieniądze i bogactwo. - Różowy Maneki-neko
Przynosi szczęście w miłości.
Niektóre koty Maneki-neko mają jeszcze dodatkowe atrybuty np: Maneki-neko często nosi obrożę z dzwonkiem. Wywodzi się to z czasów, gdy koty były rzadkimi i drogimi ulubieńcami pań z bogatych domów, które zakładały im obroże z dzwonkiem, aby nie zginęły. Często figurki maneki-neko noszą kolorowe śliniaczki. Niektóre też zaopatrzone są w japońskie monety.
Ale kiedy po raz pierwszy pojawił się Maneki Neko? Według historyków prawdopodobnie pochodzi on z końca okresu Edo, około połowy XIX wieku. W artykule z gazety z 1876 r. Pokazano słynnego kotka ubranego w kimono, a w artykule wspomniano, że czytelnik może podziwiać „rzadkie okazy w świątyni w Osace”. Pojawienie się bardziej komercyjnej wersji figurki sięga początków XX wieku, około 1902 roku.
Następnie w okresie Meiji (okres w historii Japonii przypadający na lata panowania cesarza Mutsuhito), kiedy Japonia wychodziła ze swojej wspaniałej izolacji i nagle zetknęła się ze światem zachodnim, wszystkie talizmany seksualne, które były tak modne w okresie Edo, zostały zakazane. Zakaz ten stał się tak bezwzględny, a kary sądowe tak surowe w tak krótkim czasie, że Maneki Neko zaczęła pojawiać się na drzwiach burdeli w Tokio, jakby była prostytutką zapraszającą klienta do wejścia.
Kolejna opowieść opowiada o gejszy Usugumo i jej ukochanym kocie, który jednej nocy był strasznie nieznośny. Rzecz działa się w burdelu Yoshiwara, na wschód od Tokio. Doprowadzona do szaleństwa przez sposób, w jaki zwierzę drapało po kimonie, poprosiła właściciela burdelu o odcięcie głowy. Właściciel to zrobił a głowa została odcięta tak gwałtownie, że poleciała w stronę sufitu, gdzie ugryzła węża, który czekał godzinami, gotowy uderzyć Usugumo we śnie śmiertelną trucizną. To wszystko widział Klient który poruszony tym co stało się z kotem wykonał jego posąg i podarował go gejszy, która teraz opłakiwała swoje zwierzę. Taki był początek rozprzestrzeniania się drewnianych figurek Maneki Neko.
